Triade, praktijk voor psychologische hulpverlening

Identiteit

Hulpverlening op bijbelse grondslag lijkt aan de buitenkant veelal hetzelfde als seculiere hulpverlening. Je mag van beide professionaliteit en betrokkenheid verwachten bij uw proces. Toch is er een belangrijk verschil in de uitgangspunten.

Zo wordt er in de seculiere hulpverlening van uitgegaan dat iedereen zijn eigen waarheid en normen kiest. Dit is bijvoorbeeld merkbaar in de benadering van de (basis voor) persoonlijke waarde, huwelijk, seksualiteit en schuldgevoelens.

Triade erkent de Bijbel als Gods Woord, waarin Hij Zijn richtlijnen heeft gegeven voor heilzame keuzes, normen en waarden. Wij erkennen Zijn Woord als een de hoogste maatstaf voor Waarheid. Hij heeft Zijn Torah gegeven aan Zijn volk Israël en via het Joodse volk delen wij nu ook in de onderwijzing die Hij daarin gaf voor onze levens "opdat het ons wél ga!" (Deut. 4: 40). Wij willen adviezen vormgeven in lijn met deze instructies van onze Schepper.

De bijbelse grondslag van onze hulpverlening wordt onder meer zichtbaar in onze naamgeving. De naam Triade verwijst namelijk naar het driehoeksverband waarbinnen de hulpverlening plaatsvindt; een symbool voor de samenwerking tussen God, hulpvrager en hulpverlener. God staat bovenaan en het is ons gebed dat Hij voorop gaat in elk begeleidingsproces.

Als u christen bent en u vraagt ons om met u mee te denken over belangrijke zaken in uw leven waarin u bent vastgelopen, dan is bijzonder helpend om hulpverlener te hebben die uw ‘taal’ spreekt.

Het is echter niet het geval dat alleen cliënten met een christelijke achtergrond zich thuis voelen binnen de praktijk. Ook als u niet gelovig bent en wel geholpen wilt worden vanuit christelijke waarden,  bent u van harte welkom.

Doelgroep

Je kan terecht bij Triade wanneer je te maken hebt met problemen zoals:

• Angststoornissen (o.a. angst- en paniekstoornis, fobieën en faalangst);
• Stemmingsstoornissen (o.a. depressie);
• Eetstoornissen & gewichtsproblemen, lees meer …*;
• Stress & Burn-out;
• Verwerkingsproblematiek van uiteenlopende aard (rouw- / traumaverwerking), onder meer in het geval van seksueel misbruik;
• Relatieproblematiek.

Al is de uitingsvorm van problemen zeer verschillend, de ervaring leert dat:

• (een gezonde beleving van de) eigenwaarde;
• grenzen & assertiviteit (het herstellen van of waken over een gezond evenwicht tussen geven & ontvangen);
• directe communicatie (in ware dialoog durven gaan met de ander);

telkens terugkerende werkthema’s vormen bij de diverse problematieken.

* Binnen de praktijk is sprake van specialistische deskundigheid in de begeleiding van adolescenten en vrouwen met eetproblemen / -stoornissen. Ook wanneer de problemen (nog) niet dermate allesoverheersend zijn dat er gesproken kan worden van een eetstoornis, blijkt begeleiding zeer waardevol. Om vanuit de belemmeringen en vaak vele 'faalervaringen' toe te werken naar creatieve en blijvende gedragsverandering, wordt in de begeleiding rondom eet- en gewichtsproblemen aandacht geschonken aan:

• achtergronden van het huidige gedrag;
• het opbouwen van een gezond eetpatroon;
• het opbouwen van een gezond beweegpatroon;
• het opbouwen van een gezonde relatie met weegschaal en spiegel.

Combinatie

 

Onze benadering bestaat uit een combinatie van elementen uit de cognitieve gedragstherapie (CGT), de korte oplossingsgerichte therapie (KOT) en de contextuele benadering (CT). Kort gezegd gaat het daarbij om:

• Het leren ontdekken en ‘herschrijven’ van niet helpende, irrationele gedachten;
• Het aansluiten bij en uitbouwen van wat er al goed gaat, waar jouw eigen mogelijkheden, ideeën en verlangens je al op de goede weg helpen;
• Het bekijken van jouw hulpvraag, zowel binnen jouw eigen innerlijk functioneren, als tegen de achtergrond van jouw familiebanden.

Uiteraard wordt altijd nauwe aansluiting gezocht bij jouw specifieke hulpvraag en zal de therapie vormgegeven worden in overeenstemming met jouw wensen en mogelijkheden. Want hoewel wij jou van harte terzijde zullen staan met het beste van onze kennis en ervaring, komt verandering ten diepste altijd van binnenuit en sta jij zelf voor de uitdaging om jouw doelen na te streven. De hulpverlener is daarbij iemand die actief met jou meedenkt en je ondersteunt, maar die in dat proces niet de regie van jou overneemt. Iemand die als het ware met jou meeloopt, terwijl jij zelf doel, route en tempo van de reis bepaalt. Dat betekent zoveel als: “Je moet het zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen!”. Wij willen goed naar je luisteren, om jou te helpen jezelf en anderen beter te verstaan.

Tot slot proberen wij samen met jou te zoeken naar hulpbronnen in jouw eigen omgeving om deze vervolgens aan te boren waar mogelijk.

 

Contextuele hulpverlening

De contextuele benadering stelt dat onze werkelijkheid ‘fundamenteel relationeel’ is, dat wil zeggen dat relaties van fundamenteel belang zijn voor ons functioneren. Dat geldt bij uitstek voor familierelaties. Lees meer…

De werkelijkheid is fundamenteel relationeel

“Als je stenen op je weg laat liggen, struikelen je kinderen erover.”

Beinvloed door mensen zoals Buber, Guntrip en Fairbairn formuleerde Nagy in de loop van zijn leven het gedachtengoed van de contextuele benadering. Eén van zijn uitgangspunten daarbij was dat de werkelijkheid een fundamenteel relationele werkelijkheid betreft. Hij bedoelde daar onder meer mee dat onze psychische functies en ons gedrag sterk beïnvloed worden door wat er gebeurt tussen ons en onze omgeving, en daarbij met name tussen ons en onze familie. Familiebanden zorgen ervoor dat het bestaan van die ander al een bepaalde betekenis heeft in zichzelf, zonder dat je daar wat voor hoeft te doen.

Het doel van contextuele therapie is het nastreven van meer persoonlijke vrijheid en autonomie door middel van – het herstel van – verbondenheid. Daarbij richt de hulpverlener zich niet in de eerste plaats op het symptoomgedrag, maar is deze gericht op meer diepgaande verandering, zoals:

• het opbouwen van relationeel vertrouwen middels een open dialoog;
• het werken aan een evenwichtige balans van geven en ontvangen;
• het leren verantwoordelijk te zijn voor zelf en anderen.

In de praktijk betekent dit dat wij – waar mogelijk en wenselijk – samen de blik zullen richten op wat jou gevormd heeft en wat je daaruit meeneemt, zowel als een “positieve erfenis” waarmee je verder kan bouwen, als mogelijk ook een “negatieve erfenis”. Met betrekking tot dat laatste is het van belang dat je onder ogen durft te zien wat er (vaak onbedoeld) mis is gegaan en welke effecten dat op jou had en heeft. Door als het ware een inventarisatie op te maken van je levensgeschiedenis, kan je vervolgens bewust besluiten hoe je daar alsnog mee om wilt gaan en wat er voor nodig is om weer verder te kunnen groeien.

Vier dimensies

De meerwaarde van de contextuele benadering ligt onder meer in het overzichtelijke en bruikbare denkkader, waarin de verhalen van mensen bezien worden in vier verschillende dimensies. Deze onderverdeling verheldert vaak het inzicht in doorgaans complexe problematieken.

1. Feiten

In de eerste dimensie worden alle feitelijke gegevens die zich in het leven van deze mens hebben voorgedaan - en zich momenteel nog voordoen - op een rij gezet. Daarbij kan je denken aan zaken als oorlog, ziekte, sekse, echtscheiding, erfelijkheid, dood, sociale klasse, natuurrampen, enz. Een bijzonder instrument hiervoor is het genogram. Eén van de doelstellingen ervan is het in kaart brengen van al dit feitenmateriaal op een zo volledig mogelijke wijze en over de generaties heen, zodat er een goed overzicht ontstaat van feiten die jouw leven hebben beïnvloed.

2. Psychologie

De tweede dimensie beslaat het terrein van de psychologie; hoe verwerkt deze mens zijn levensfeiten? Hoe verliep zijn persoonlijkheidsontwikkeling? Concreet gaat het hier over zaken zoals angsten, wensen, gevoelens, dromen, fantasieën, egosterkte, verwachtingen, geheugen, leerprocessen, enzovoort. Talrijke psychologische theorieën grijpen aan op deze dimensie.

3. Interacties

De interacties vullen de derde dimensie in. Hiertoe behoren de invalshoeken vanuit de systeem- en communicatietheorieën. Begrippen als systeem, machtsstructuren, coalities, homeostase, zondebokmechanismen, communicatiepatronen, enzovoort zijn hier aan de orde.

4. Relationele ethiek

De vierde overkoepelende dimensie is de eigenlijke contextuele dimensie die de relationele ethiek omvat. Nagy omschrijft ‘relationele ethiek’ als het leggen van ‘een betrouwbare basis voor het omgaan met elkaar, waardoor het vertrouwen, de veiligheid en de solidariteit tussen mensen wordt vergroot’. Er is als het ware een onzichtbaar grootboek in families waarop de balans van geven en ontvangen ‘bijgehouden’ wordt. Relaties zijn betrouwbaar en rechtvaardig als er sprake is van een gepast geven en ontvangen in wederkerigheid. Daarbij is het van belang dat er erkenning is voor gegeven zorg, erkenning die ook tot uiting kan komen in het bewust ontvangen van die zorg.

Een Surinaams spreekwoord geeft een metaforisch beeld van onrechtvaardigheid, die meereist op de familiebalans van geven en ontvangen:

“Als je stenen op je weg laat liggen, struikelen je kinderen erover.” (Dillen, 200414)

Een benadering die zich beperkt tot een enkele dimensie laat dus een heleboel andere kansen en mogelijkheden onbenut om de werkelijke draagwijdte van problemen bespreekbaar te maken. Plaats geven aan de overige dimensies kan het welzijn van de cliënt op een meer fundamentele basis bevorderen en kan zo een preventieve werking hebben ten aanzien van het ontstaan van verdere problemen.

Elk van de eerste drie dimensies heeft invloed op de relationele ethiek en is niet los te koppelen van de andere dimensies. Daardoor is ook de ene dimensie niet belangrijker dan de andere en dient elk ervan de benodigde aandacht te krijgen van de hulpverlener.

Meerzijdige partijdigheid

Naast het denk- en werkkader in vier dimensies is een andere belangrijke meerwaarde van de contextuele benadering te vinden in de grondhouding van een contextueel hulpverlener. Die houding kan getypeerd worden als een houding van meerzijdige partijdigheid. Eigen aan die houding is het kijken naar een situatie vanuit het perspectief van álle betrokkenen, ook vanuit diegenen die niet aanwezig zijn of zelfs (nog) niet (meer) in leven zijn. Vanuit dat bewustzijn zit de spreekkamer voor de contextueel hulpverlener altijd ‘vol mensen’, ook al is er in feite slechts één persoon aanwezig; hij “ziet” als het ware de anderen die mogelijk invloed ondervinden van de therapie. Door beurtelings de verdiensten en de schulden van elke partij te bekijken op de balans van geven en ontvangen komen we tot de houding van de meerzijdige partijdigheid, waarbinnen de loyaliteiten van een cliënt en diens context op een zo respectvol mogelijke wijze ruimte krijgen.